Anja Kuperus over haar ervaringen in China
De situatie
De inwoners van Chengdu noemen deze provincie het paradijs. Voor een aantal zaken is dat te begrijpen: het is the City of Health, de mensen zijn erg relaxed en vriendelijk, stress is een woord dat ze hier niet hebben uitgevonden, het eten bestaat vooral uit enorme hoeveelheden groente en fruit en tussen de middag rusten de meeste mensen. Er is ook een andere kant: we hebben nog maar een paar keer door de smog heen wat blauw kunnen zien, maar met evenveel inwoners als heel Nederland is dat misschien niet te voorkomen.
De therapie
De focus in deze scholing ligt op de behandeling van CVA-patiënten en voor een iets kleiner deel op de behandeling van parkinsonpatiënten. Voor beide ziektebeelden draait het vooral om de totale aanpak van onderzoeken en behandelen en specifiek om het klinisch redeneren. Het ziekenhuis waar we lesgeven, heeft als specialiteit een revalidatiekliniek waar de medewerkers erg trots op zijn. Qua uitrusting staat de meest geavanceerde apparatuur in de grote behandelruimtes en het wemelt er van de therapeuten. Wat apart en meteen heel zinvol is, is dat je in China wordt opgeleid als een soort combi ergo-/fysiotherapeut en pas later een richting kiest.
De behandelaars kunnen vrij rustig werken, ze behandelen ongeveer elf mensen per dag. De patiënten doorlopen behoorlijke programma's met de meest uiteenlopende apparatuur. Voor de CVA-patiënten betekent dat helaas ook dat ze het grootste deel van de behandeling op een bank liggen of zitten en dat ze ‘bewogen worden’. Patiënten vinden dat prettig en ‘lijken’ weinig behoefte te hebben aan heel actieve therapie. Of dit werkelijk zo is, is nog niet duidelijk. Het lastige is dat de patiënten zelf geen doelen aangeven en vaak alleen maar hopen dat verlammingen herstellen en eigenlijk verwachten ze dat er veel problemen wel overgaan door de therapie.
Verwachtingen
Prognose en realistische verwachtingen zijn bijna nieuwe begrippen. Ook behandelaars hebben niet altijd heel specifieke en haalbare verwachtingen. Dat is misschien ook lastig als klinisch redeneren op een totaal andere manier gebeurt als in Nederland. Een aantal testen is onbekend en daarnaast worden ook al veel testen gebruikt. De samenhang, de logische verbanden tussen de scores en het klinische beeld worden soms niet herkend en er wordt op een heel aparte manier geredeneerd. Klinisch redeneren is een missie geworden en misschien nog belangrijker: we proberen de patiënt een stem te geven in het opstellen van een behandelplan en hopelijk samen met de mantelzorger een stukje eigen verantwoordelijkheid voor bewegen bij te brengen.
Huiswerk
Huiswerkoefeningen zijn nieuw. Vanavond hebben we een patiënt huiswerkoefeningen laten uitvoeren en zonder voorbereiding lukte dit aan de hand van plaatjes uit het oefenboek voor beroerte. Hopelijk gaan patiënten plezier krijgen in bewegen dat zelfstandig lukt. Die kans krijgen ze niet veel omdat zowel mantelzorgers als behandelaars aan alle kanten aan het helpen zijn. De ‘zorg’ voor ‘gezondheid’ is zo groot dat het er uitziet als enorme overbezorgdheid. Als een patiënt aangeeft dat hij moe wordt reageert iedereen meteen en wordt er gerust of gestopt. Als je hartklachten hebt, mag je niet teveel doen want het zou niet goed kunnen gaan. Zowel artsen als behandelaars laten deze voorzichtigheid zien. De uitspraak use it or lose it, geldt ‘dubbel’ en dwars.
Aan alle kanten kun je vanuit de therapieruimtes naar buiten om te oefenen op trappen, hellingen en mooie lange wandelpaden en je ziet er bijna niemand gebruik van maken. De eerste patiënten hebben we gelukkig naar buiten kunnen krijgen.
Rollators
Voor rollator-leveranciers zou Chengdu ook een paradijs kunnen zijn want ik heb nog geen rollator gezien. Als je nagaat hoeveel mensen in Nederland daarmee zelfstandig kunnen zijn en minder valrisico hebben, dan is er nog heel veel te halen. Veel patiënten worden door mantelzorgers ondersteund op het moment dat ze bijvoorbeeld buiten gaan lopen of iets meer dan een transfer maken.
Vervolg
Morgen starten we met parkinson. We hebben al behandelingen gezien en daarin viel op dat bijvoorbeeld het gebruik maken van cues niet bekend is. Al doende zullen we er samen met de cursisten achter komen op welke vlakken ze anders werken en met welke tips en strategieën ze beter vooruit kunnen.
Conclusie
Al met al is het een avontuur in het paradijs van China waar we erg welkom zijn en collega's veel willen leren! Non-verbaal zijn de mensen zo duidelijk dat het vaak lijkt alsof het Chinees verstaanbaar is. We hebben gelukkig fijne tolken die de hele dag hun best doen om de communicatie zo vlot mogelijk te laten verlopen. Het is mooi om op deze manier een steentje te mogen bijdragen.
Eugene Rameckers over zijn ervaringen in China
De situatie
We bevinden ons in het Bayi Hospital ziekenhuis in China en in deze blog vertel ik kort over mijn ervaringen. Dit is de tweede scholing die we geven in het Bayi Hospital en we raken hier langzaam gewend. Het is een ziekenhuis (waar ook revalidatie plaatsvindt) voor kinderen met cerebrale parese, spina bifida, autisme en meervoudig beperkte kinderen. De ouders of andere familieleden zijn hier continu aanwezig en logeren in de ziekenhuiskamer. Dit kan voor slechts twee weken zijn, maar soms duurt het zelfs twee jaar. Vaak is het opa of oma die hier hun leven leiden om voor hun kleinkind te zorgen. De verwachtingen van de familie zijn huizenhoog: mijn kind moet rechtop kunnen zitten, staan of lopen zonder hulpmiddelen. Omdat de verwachtingen zo hoog zijn, is het voor de therapeuten en artsen een moeilijke opgave om aan deze wensen te voldoen.
De therapie
Er wordt veel tijd gericht op de zit-stabalans van de kinderen en de kracht die zij hebben. Men gebruikt veel apparaten voor de assessments en de therapie, maar buiten de therapie om zitten de kinderen veel in kinderwagens of alternatieven voor rolstoelen.
Het is mooi om te zien dat de therapeuten het functionele oefenen graag willen uitvoeren, terwijl de organisatie gericht is op houdings- en krachtoefeningen. Nog mooier om te zien is hoe de kinderen reageren als ze mogen ‘spelen’ terwijl ze oefenen. De dynamiek die dan tussen kind en therapeut ontstaat is heel vrolijk. De kinderen gaan dagelijks vooruit als de therapeuten de kinderen de uitdaging geven om aan de slag te gaan met het functionele oefenen. Ze zijn vaak erg verrast door het effect.
Een voorbeeld
Vorige week was een jongen door zijn ouders zo bang gemaakt om te vallen dat hij voor alles en iedereen bang was. Dit had als gevolg dat hij nauwelijks kon lopen (kleine stapjes 1km/uur). Door het kind spelenderwijs af te leiden van zijn angst durfde hij steeds meer. Nu, na vier dagen, loopt hij sneller door de gang (2.5 km/uur) en heeft plezier tijdens het lopen. De vader is nu trots, kan toekijken en nu kunnen ze samen lachen als hij een keertje valt.
Ervaring van het ziekenhuis
De leergierigheid van de therapeuten is enorm. Dit uit zich in het feit dat de avondlessen druk bezocht zijn (ongeveer 200-300 mensen). Het ziekenhuis vindt het een eer om ons te ontvangen en vinden onze lessen erg belangrijk.
Conclusie
Er is nog een lange weg te gaan, maar het mooi om te doen. Wat we daar kunnen doen en bereiken is zeker de moeite waard.
